Żywienie koni

Żywienie koni

Pokarm i woda stanowią dwie najważniejsze rzeczy w życiu konia. Zwierzę pozbawione odpowiedniej ilości pożywienia i wody zacznie chudnąć, jego stan zdrowia pogorszy się i w stosunkowo krótkim czasie zdechnie. Zjawisko to można zaobserwować u dzikich koni i kuców zwłaszcza w okresie zimy lub warunkach suszy. Niestety, konie są czasem zaniedbywane przez właścicieli, którzy ignorują ich podstawowe potrzeby lub często nie troszczą się o nie wystarczająco dobrze.
Koń, który nie wykonuje żadnej pracy, nie potrzebuje takiej ilości pożywienia jak ten, który pracuje lub poddawany jest intensywnemu treningowi. Zbyt obfite karmienie może być równie szkodliwe jak niedożywienie. Przekarmione zwierzę łatwo rozpoznać, gdyż jego brzuch nienaturalnie wystaje po obu stronach, a mięśnie są zwiotczałe. Stan taki nie nastąpi, jeżeli koń otrzyma właściwe pożywienie i rozsądną porcję ruchu.

PORY KARMIENIA

Zwykle karmimy konie rano około godz. 7-8, w południa około godz. 13-14 i wieczorem około godz. 18-19. Karmienie możemy skoordynować z porą treningu, gdyż koń nie powinien być wzięty na trening wcześniej niż 1-1,5 godz. po posiłku. Najlepiej żeby "obiad" przypadał jakiś czas po treningu lub trening był przeprowadzony 1,5 godz. po "obiedzie" lub po "śniadaniu".  

Zużycie Energii
Zużycie energii przez konia domowego, od którego wymaga się siły, szybkości i długotrwałej pracy w zaprzęgu lub pod siodłem, jest zróżnicowane. Jeśli nie zapewnimy koniowi wysokokalorycznego pożywienia, nieosiągalnego w warunkach naturalnych, może stracić kondycję. podawany pokarm musi być zbilansowany pod względem energetycznym, zawierać pozostałe składniki odżywcze, witaminy i dodatki mineralne niezbędne dla utrzymania konia w doskonałej kondycji.

Cele Prawidłowego Żywienia
1. Utrzymanie zdrowia konia na takim poziomie, który zapewnia odporność na choroby lub łagodzi ich przebieg tak, iż szybko następuje wyzdrowienie.
2. Uzyskanie, także z pomocą odpowiedniego treningu i pielęgnacji, sprawności fizycznej, umożliwiającej wykonywanie pracy.
3. Unikanie jakiegokolwiek stresu żywieniowego. Pasza zbyt kaloryczna lub o zbyt wysokiej zawartości białka może spowodować stres i wynikające z niego konsekwencje dla konia.

Zasady Żywienia
1. Ilość energii przyjmowanej z pokarmem musi równoważyć jej straty. Nadmiar podawanego pożywienia obciąża układ trawienny i krążenia, obniżając ich sprawność. Niedobory składników pokarmowych prowadzą do utraty kondycji.
2. Paszę podawać trzeba często i w małych dawkach- największa jednorazowa dawka paszy treściwej nie powinna przekraczać 2 kg. (jest to jednak tylko uogólnienie dlatego że patrząc na tabelę żywieniową ciężko nie przekroczyć dawki 2 kg. gdy koń ma 180 cm i wykonuje ciężką pracę :))
3. Po nakarmieniu należy zapewnić godzinną przerwę na trawienie, zanim koń przystąpi do pracy.
4. Powinny być zachowane proporcje pomiędzy paszami o wysokiej wartości odżywczej, a paszą objętościową, którą zazwyczaj jest siano. Powinno ono stanowić od 50% do 75% dawki pokarmowej- wtedy układ trawienny funkcjonuje najlepiej.
5. Koń musi mieć zawsze dostęp do wody, niezbędnej dla prawidłowego przebiegu procesu trawienia.

DZIENNA DAWKA ŻYWIENIOWA

Koń sportowy

owies - 5-7 kg, siano - 8kg

otręby, śruta kukurydziana lub inne dodatki - 1/2 kg

witaminy - miarka (z opakowania) do owsa

marchew - (okres zimowy) 2-3 kg

świeża słoma jako ściółka

Koń rekreacyjny

owies - 4-6 kg, siano - 6-7 kg

otręby pszenne lub inne dodatki - 1/2 np. co drugi dzień

marchew - (okres zimowy) 2 kg

Tabela Żywieniowa
Prawidłowe żywienie konia opiera się na kilku podstawowych zasadach. Stosunek paszy objętościowej do treściwej zależy od rodzaju pracy wykonywanej przez konia i powinien być następujący (pasza objętościowa-siano: pasza treściwa)

lekka praca=2:1 średnio ciężka=1:1 ciężka=1:2

Ilość Skarmianej Paszy
Zapotrzebowanie na składniki pokarmowe to cecha indywidualna.
Przybliżone dawki, w zależności od wzrostu konia, to:

---

Odżywianie :

pasze treściwe

 Owies -  Owies jest najwłaściwszą paszą treściwą, ma właściwości pobudzające i wzmacniające. Wartość odżywcza zależy od jakości, gleby, nawożenia i warunków zbioru. Nie wolno podawać świeżego, gdyż może doprowadzić do kolki konia. Musi odleżeć co najmniej 5/6 tygodni. Owies musi być suchy, miękki, oczyszczony z kwasów. Jeśli jest źle trawiony przez konia, musi być gnieciony. Takowy podaje się młodym koniom 6 kg na dobę.

 Jęczmień - W Polsce traktowana jest jako pasza dodatkowa. Zawiera dużo tłuszczu, jest tucząca. Podaje się ją najczęściej koniom roboczym. Jeśli ziarna są bardzo twarde, wymaga gniecenia (śrutowania), lub ugotowania. Podaje się 3-5 kg na dobę.

 Kukurydza - Jest tucząca, bogata energetycznie. Za duża dawka prowadzi do szybkiego pocenia i przemęczenia konia. Dawka: 1 porcja jęczmienia; 3 porcje kukurydzy.
 

Siemię lniane - Łagodzi stany zapalne i choroby. Reguluje trawienie. Podaje się przegotowane, lub zgniecione, 1/2 kg - 3/4 kg na dobę.

 Otręby pszenne
Przed podaniem otrębów należy zwilżyć je wodą, gdyż suche powodują kolkę. Podajemy przez 3-4 miesięcy, potem miesiąc przerwy.
 

 Pasze objętościowo-suche
 Siano - Siano musi być dobre, wpływają na to warunki klimatyczno-glebowe, pora zbioru oraz to, jak jest przechowywane i zbierane. Jeśli jest zbyt świeże, przechowywane w złych warunkach powoduje wzdęcia, kolkę lub ochwacenie. Zimą nie wolno podawać spleśniałego. Czasami siano jest bardzo zapylone, co prowadzi do podrażnienia układu oddechowego. Aby uniknąć tego problemu, należy przed podaniem namoczyć w wodzie. Dawka: dla koni lekkich 5-7 kg dziennie, dla koni ciężkich 10-12 kg dziennie.

 Zielonki suszone
Jest to bardzo wartościowa pasza. Przygotowuje się ją mechanicznie. Najkorzystniejsza mieszanka jest z owsa.
 

  Słoma
Ma ona małą wartość odżywczą, Musi odleżeć do 4 tygodni. Słoma owsiana jest lekka i ma lekkie działanie. Jako ściółka lepsza jest twardsza: żytnia i pszenna; jako odżywcza: owsiana.
 

 Zielonka
Jest to wartościowa pasza bogata w białko, witaminy i składniki mineralne. Koniom sportowym podajemy ją zamiast siana 1 raz dziennie. Jeśli jest nieświeża może spowodować kolkę. Dobra jest dla klaczy mających źrebięta. Dawka: do 30 kg dziennie.


Pastwisko
 Pasze okopowe
Zawierają dużo wody i składników mineralnych.  

  Marchew
Posiada witaminy A i C, ma wartości dietetyczne. Podajemy głównie zimą. Nie wolno nią przekarmiać. Źrebiętom i starszym koniom podajemy rozdrobnioną.
 

 Buraki (cukrowe i pastewne)
Buraki najlepiej podawać rozdrobnione z sianem 5-10 kg dziennie. Nie podajemy koniom sportowym.
  

 Ziemniaki
Są tuczące, nie podajemy ich koniom wierzchowym, lecz pociągowym. Dawka: 1-2 kg dziennie.

 Lizawka
Pasza uzupełniająca, bryłki soli. Uzupełnia niedobór wapnia. Dawka: do 30 g dziennie.

 POJENIE:
Woda powinna być czysta i świeża. Miska lub wiadro, w którym podajemy wodę powinno być czyste, gdyż zapobiegnie to chorobom. Nie wolno podawać zaraz po wysiłku. Poi się przed oraz godzinę po karmieniu. Koń powinien mieć stale dostęp do wody. Musimy też pamiętać, że nie wolno poić konia zgrzanego, bezpośrednio po wysiłku, szczególnie w czasie upałów. Tam gdzie są automatyczne poidła, trzeba w razie potrzeby wodę zakręcić.

                                   OTO       JA 

 


                  BUDOWA  OGŁOWIA   I  SIODŁA   

                   BUDOWA  KOPYTA I PODKOWY

JAK POWINNO SIĘ JEŹDZIĆ KONNO

                        BUDOWA  KONIA 

O zabawie źrebiąt :))

O zabawie źrebiąt :))

Życie młodego konia składa się z jedzenia, snu i zabawy. Uczą się przy tym wszelkich sposobów poruszania się, zachowania i sygnałów porozumiewawczych, które muszą opanować jako dorosłe konie.Straszą się więc wzajemnie, pozorują ucieczki i galopady . Uczą się też wzajemnego czyszczenia sobie skóry. Już w tym czasie wśród źrebiąt wyłaniają się jednostki, które w późniejszym życiu staną się przewodnikami stada. Taki przewodnik jest najodważniejszy, jest tym, który musi pierwszy zbadać dokładnie wszelkie nowości, jest najzuchwalszy, najśmielszy i najsilniejszy - a pozostałe robią wszystko pod jego dyktando.

                           Konie porozumiewają się 
                           za pomocą uszu 

 1.Ostrzeżenie
 2.Zainteresowanie
 3.Strach
4.Ospałość 
5.Zmęczenie
6.Podniecenie
-uszy sztywne-strach,niechęć;
-uszy skierowane-ciekawość;
-uszy ułożone do tyłu-ostrzeżenie;
-uszy położone po środku,skierowane do przodu-stan normalny

b)Zamiatanie ogonem i grzebanie nogami - koń jest

zdenerwowany albo po prostu gryzą go owady

c)Parskanie - koń boi się, płoszy

d)Ogon wciśnięty miedzy pośladki - zwierzakowi jest

zimno lub za chwilę kopnie (!)

e)Ogon uniesiony - koń jest podniecony

f)"Położone" uszy - koń jest zły, może ugryźć

g)Przyspieszone tętno, oddech, chrapanie i pokazywanie

białek oczu - objawy lęku

                                 Chody konia

   Stęp-jest najwolniejszym z chodów konia

 

       

     Kłus- Jest najczęściej używanym tępem konia.
            
   Galop- Jest prawie najszybszym tempem konia.    
         
 Cwał- Jest najszybszym tępem konia.
   

Maści Konia

 Kary :czarna sierść

Kasztanowaty :rudobrązowa sierść

Gniady :sierść brązowa ,grzywa i ogon czarne

Siwy : biała sierść

Izabelowaty :sierść złotawe ,grzywa i ogon białe

Bułany :sierść żółtawa ,grzywa i ogon ciemne

 

			Imię	Wytrzymałość	Prędkość	Ujeżdżenie	Galop	Kłus	Skoki
			Koń czystej krwi arabskiej
			Koń fryzyjski
			Pinto
			Koń pełnej krwi angielskiej
			Koń hanowerski
			Koń achał-tekiński
			Kłusak francuski
			Koń andaluzyjski

KONIE  CZYSTEJ  KRWI  ARABSKIEJ

Jeżeli jakaś rasa naprawdę zawiera w sobie ducha i piękno , to jest nią arab. To taki koń , jakiego rysuję każda zadurzona mała dziewczynka - wyglądający jak rumak z bajki .
Jego ruchy są radością dla patrzącego oka -porusza się swobodnie i lekko , jak na sprężynach - wydaje się płynąć w powietrzu.
Koń arabski odegrał olbrzymią rolę w hodowli tak cenionego dzisiaj konia pełnej krwi angielskiej.
Najczęściej spotykany w maści :siwej ,kasztanowej, gniadej, rzadziej w karej
Gdybyśmy się dobrze przyjrzeli jakiejś innej rasy koni zawsze zauważymy choć trochę z konia arabskiego .
Konie arabskie to najprawdopodobniej najstarsza rasa na świecie .

Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na  Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamncie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.

   

                           KONIE MAŁOPOLSKIE          

Koń małopolski – Konie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.
Rasa ta jest oznaczana jest przez hodowców za pomocą symbolu "m.xo". Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej hodowanych w południowej i południowo-wschodniej części Polski.

Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach:

• kielecką,
• lubelską,
• sądecką,
• dąbrowsko-tarnowską.

                                        KONIE    FRYZYJSKIE
Koń fryzyjski (tzw. fryz) – rasa koni zimnokrwistych^[1] pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich wyłącznie kare umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.

Użytkowanie

Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie.

Hodowla

Hodowla koni fryzyjskich podlega ścisłej selekcji i opiera się o szereg zasad wytyczanych przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, któremu podlegają wszystkie inne organizacje hodowlane w różnych krajach. Związek jest jedynym organem uprawnionym do oceny koni i wpisywania ich do księgi stadnej. Najsurowiej oceniane są ogiery. Dzięki takiej selekcji, pielęgnowane cechy rasowe są głęboko zakorzenione i zachowane przez wiele lat hodowli tych koni^[6].
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską i fryzyjską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń oldenburski i Dole Gudbrandsdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.