OTO       JA 

 


                  BUDOWA  OGŁOWIA   I  SIODŁA   

                   BUDOWA  KOPYTA I PODKOWY

JAK POWINNO SIĘ JEŹDZIĆ KONNO

                        BUDOWA  KONIA 

O zabawie źrebiąt :))

O zabawie źrebiąt :))

Życie młodego konia składa się z jedzenia, snu i zabawy. Uczą się przy tym wszelkich sposobów poruszania się, zachowania i sygnałów porozumiewawczych, które muszą opanować jako dorosłe konie.Straszą się więc wzajemnie, pozorują ucieczki i galopady . Uczą się też wzajemnego czyszczenia sobie skóry. Już w tym czasie wśród źrebiąt wyłaniają się jednostki, które w późniejszym życiu staną się przewodnikami stada. Taki przewodnik jest najodważniejszy, jest tym, który musi pierwszy zbadać dokładnie wszelkie nowości, jest najzuchwalszy, najśmielszy i najsilniejszy - a pozostałe robią wszystko pod jego dyktando.

                           Konie porozumiewają się 
                           za pomocą uszu 

 1.Ostrzeżenie
 2.Zainteresowanie
 3.Strach
4.Ospałość 
5.Zmęczenie
6.Podniecenie
-uszy sztywne-strach,niechęć;
-uszy skierowane-ciekawość;
-uszy ułożone do tyłu-ostrzeżenie;
-uszy położone po środku,skierowane do przodu-stan normalny

b)Zamiatanie ogonem i grzebanie nogami - koń jest

zdenerwowany albo po prostu gryzą go owady

c)Parskanie - koń boi się, płoszy

d)Ogon wciśnięty miedzy pośladki - zwierzakowi jest

zimno lub za chwilę kopnie (!)

e)Ogon uniesiony - koń jest podniecony

f)"Położone" uszy - koń jest zły, może ugryźć

g)Przyspieszone tętno, oddech, chrapanie i pokazywanie

białek oczu - objawy lęku

                                 Chody konia

   Stęp-jest najwolniejszym z chodów konia

 

       

     Kłus- Jest najczęściej używanym tępem konia.
            
   Galop- Jest prawie najszybszym tempem konia.    
         
 Cwał- Jest najszybszym tępem konia.
   

Maści Konia

 Kary :czarna sierść

Kasztanowaty :rudobrązowa sierść

Gniady :sierść brązowa ,grzywa i ogon czarne

Siwy : biała sierść

Izabelowaty :sierść złotawe ,grzywa i ogon białe

Bułany :sierść żółtawa ,grzywa i ogon ciemne

 

			Imię	Wytrzymałość	Prędkość	Ujeżdżenie	Galop	Kłus	Skoki
			Koń czystej krwi arabskiej
			Koń fryzyjski
			Pinto
			Koń pełnej krwi angielskiej
			Koń hanowerski
			Koń achał-tekiński
			Kłusak francuski
			Koń andaluzyjski

KONIE  CZYSTEJ  KRWI  ARABSKIEJ

Jeżeli jakaś rasa naprawdę zawiera w sobie ducha i piękno , to jest nią arab. To taki koń , jakiego rysuję każda zadurzona mała dziewczynka - wyglądający jak rumak z bajki .
Jego ruchy są radością dla patrzącego oka -porusza się swobodnie i lekko , jak na sprężynach - wydaje się płynąć w powietrzu.
Koń arabski odegrał olbrzymią rolę w hodowli tak cenionego dzisiaj konia pełnej krwi angielskiej.
Najczęściej spotykany w maści :siwej ,kasztanowej, gniadej, rzadziej w karej
Gdybyśmy się dobrze przyjrzeli jakiejś innej rasy koni zawsze zauważymy choć trochę z konia arabskiego .
Konie arabskie to najprawdopodobniej najstarsza rasa na świecie .

Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na  Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamncie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.

   

                           KONIE MAŁOPOLSKIE          

Koń małopolski – Konie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.
Rasa ta jest oznaczana jest przez hodowców za pomocą symbolu "m.xo". Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej hodowanych w południowej i południowo-wschodniej części Polski.

Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach:

• kielecką,
• lubelską,
• sądecką,
• dąbrowsko-tarnowską.

                                        KONIE    FRYZYJSKIE
Koń fryzyjski (tzw. fryz) – rasa koni zimnokrwistych^[1] pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich wyłącznie kare umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.

Użytkowanie

Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie.

Hodowla

Hodowla koni fryzyjskich podlega ścisłej selekcji i opiera się o szereg zasad wytyczanych przez Holenderski Związek Hodowców Koni Fryzyjskich, któremu podlegają wszystkie inne organizacje hodowlane w różnych krajach. Związek jest jedynym organem uprawnionym do oceny koni i wpisywania ich do księgi stadnej. Najsurowiej oceniane są ogiery. Dzięki takiej selekcji, pielęgnowane cechy rasowe są głęboko zakorzenione i zachowane przez wiele lat hodowli tych koni^[6].
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego. Używane były niegdyś szczególnie przez germańską i fryzyjską jazdę jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie i lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowanie brytyjskich ras kuców Dales i Fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu rasy Shire. Koń oldenburski i Dole Gudbrandsdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.